Polska polityka historyczna 1989-2023. Sukcesy i porażki

Obecnie termin „polityka historyczna” kojarzy się niemal wyłącznie źle. Rzadko kiedy w wypowiedziach osób zajmujących się zagadnieniami wchodzącymi w skład polityki historycznej, a jeszcze rzadziej wśród historyków możemy usłyszeć pozytywny oddźwięk na to hasło. Z drugiej strony jednak przyznać trzeba, że mało jest osób w Polsce fachowo zajmujących się tym zagadnieniem, które co należy stwierdzić z całą stanowczością jest najważniejszym elementem polityki zagranicznej każdego państwa (mniej polityki wewnętrznej, choć i tu nie jest bez znaczenia). Stąd też nie dziwi brak zrozumienia dla działań podejmowanych w temacie polityki historycznej. Prawie wcale w Polsce nie odbywają się sympozja czy też konferencje, w trakcie których byłaby możliwość podjęcia najważniejszych i najpilniejszych zagadnień. Jako, że polityka historyczna państwa powinna być prowadzona w ramach ministerstwa spraw zagranicznych a także w ramach urzędu Prezydenta RP, to wydawać by się mogło, że każdy z kolejnych najważniejszych urzędników Rzeczpospolitej będzie miał dobrany sztab ludzi nadzorujących i reagujących na bieżąco na wydarzenia na świecie. Nic z tych rzeczy. (Ze wstępu)

Niniejsza publikacja to brutalny obraz polskiej polityki historycznej prowadzonej przez III RP po 1989 roku. Autor z pasją opisuje kolejne sukcesy, lub co częściej porażki prowadzonej polityki. Sięga głęboko do zaszłości pomiędzy narodami. By zrozumieć to czym jest polityka historyczna musicie przeczytać tę książkę.